N.A.H. de film

Jaren na mijn ongeval weet ik niet wat mijn hersenletsel inhoud, tijdens het ongeval was ik 7 maanden, oké toen ik 8 jaar was en uit de medische molen kwam werd er een hersenbeschadiging geconstateerd.

 

Een hersenbeschadiging wordt ook wel hersenletsel genoemd, maar nog specifieker traumatische N.A.H. wat immers staat voor Niet Aangeboren Hersenletsel.

 

Na deze diagnose was er over mijn letsel nog weinig bekend, oké leer, evenwicht en motorische problemen waren al wel zichtbaar.

 

Door dat ik helaas grotendeels geen ervaring heb met het leven zonder hersenletsel kan ik immers ook niets vergelijken.

 

Je zou juist denken dat dit positief is, maar juist door dat je zo opgroeiden was alles zo normaal, en dacht ik juist dat mijn leven hetzelfde was als die van een ander.

 

Ik heb van kleins af aan dagelijks met problemen te maken gehad, ik dacht dat iedereen die had en nu eenmaal bij het leven hoorden. Ik over die dingen nooit gesproken of geklaagd, juist omdat ik dacht dat het normaal was.

 

Ook maak en zie je net als elk ander kind een toekomst plan voor je,  een goede en leuke baan, een mooi huis met vrouw en kinderen ach ja je kent  het vast wel.

 

Na jaren lang speciaal onderwijs te hebben gevolgd wat ook niet altijd vlekkeloos was kom je in de puberteit, nu komen deze toekomst plannen wel erg dichtbij.

 

Ook ga je nu steeds meer beseffen dat al die beroepen die je vroeger tijdens je verjaardag door de meester of juf gevraagd werd; wat je later wilde worden?

 

Niet meer zo vanzelfsprekend zijn als je had gehoopt, de keuze in beroepen is op het voortgezet speciaal onderwijs niet zo groot, en je de meeste beroepen op je buik kunt schrijven.

 

Immers maak je toch maar een keuze voor het beroep wat jou het beste aanstaat, omdat ik graag met mensen wilde werken en omgaan was mijn keuze bakkerij/horeca, ja ik moest toch wat terwijl ik liever met acteren en muziek bezig was.

 

Rond mijn 18de jaar werd ik toen nog door het GAK gekeurd voor een Wajong uitkering door mijn hersenletsel dachten wij, en werd 80 tot 100% afgekeurd.

 

Na het volgen van een 3 jarige bakkersopleiding, slaagde ik als assistent  brood en banket bakker. Na de opleiding werkte ik bij verschillende bakkerijen, tot ik gezondheidsproblemen kreeg zoals rug klachten. Door mijn rug klachten werd ik ontslagen omdat er door mijn rug klachten niet meer op mijn inzet gebouwd kon worden, met mijn rug klachten kon ik immers bij meerdere bakkerijen proberen tot ik weer met rugproblemen thuis kwam.

 

Na een poosje te hebben nagedacht had ik besloten om het hoofdstuk bakkerij te sluiten.

 

In mijn vrije tijd werkte ik immers bij de lokale radio-omroep, hier had ik intern een opleiding radio en geluidstechnicus gevolgd. Na het doen van geluidstechniek bij verschillende programma's, koos ik er voor om een eigen programma te gaan maken.

 

Door dat ik zelf de redactie, techniek en de presentatie deed en ook artiesten wilde interviewen kwam ik met hun en of hun managers in contact.

 

Zo kwam ik op het idee een opleiding te volgen voor artiesten management en boekingen.

 

Na deze opleiding ben ik als zzper een eigenbedrijf begon, maar om zonder enige financiën een goed lopend bedrijf op te zetten is echter niet makkelijk.

 

En al helemaal niet als je door het UWV wordt verplicht buiten je eigenbedrijf om een opleiding als taxichauffeur te moeten doen, en vervolgens als je deze papieren opzak hebt overdag gaan werken als taxichauffeur.

 

Buiten mijn eigenbedrijf en het taxi werk om was ik op dat zelfde moment nog eens mantelzorger voor mijn ouders en mijn broertje, mijn eigen huishouding kwam ergens op de allerlaatste plaats.

 

Tussen de taxi schoolritten door was ik enkele uren vrij, voor ik de schoolkinderen weer met de taxi moest ophalen.

 

In deze vrije uren deed ik dan maar het huishouden bij mijn broertje, en na mijn taxirit moest ik steeds maar kiezen; eerst naar huis om eten te koken en te eten? Of eerst maar langs mijn ouders om als mantelzorger aan de slag te gaan?

 

Als ik dan weer tussen 22 en  23uur thuis was had ik nog het runnen van mijn eigenbedrijf tot een uur of 01 en 02uur.

 

Voor mijn eigen huishouding had ik dus geen tijd, althans niet eerder dan ergens in het weekend. Dit terwijl ik het weekend ook nodig had om bij te tanken en te herstellen van hoofdpijn, ondanks dat ik vanaf dag één steeds paracetamol moest slikken om mijn hoofdpijn tijdens het taxi rijden te onderdrukken om zo redelijk goed te kunnen functioneren.

 

Ik heb het maanden zo gedaan zoals ik hier boven vertel voor ik een brief schreef naar het UWV, in deze brief beschreef ik mijn klacht dat er te veel van mij verwacht werd en ik dit niet aankon. En zoals elke dag er voor mij uitzag dat ik mijn eigen huishouding niet kon doen, door dat ik overdag meer moest doen dan taxi rijden en een eigenbedrijf zien te runnen ik ook op 2 adressen als mantelzorg liep.

 

Na weken wachten kreeg ik een brief van het UWV, volgens de heren was mijn klacht ongegrond en had ik volgens hun voldoende tijd over voor mijn eigenbedrijf en huishouding.

 

Toen heb je maar de knoop door gehakt en ben ik gestopt als mantelzorger bij mijn broertje, ik heb hem uitgelegd dat hij het zelf maar doen moest. Thuis ben ik ook alleen en moet ik ook mijn eigen huishouding, tuinen en administratie zien te doen, en dan heb ik het niet eens over het verzorgen van mijn hond gehad. Mijn broertje had immers op dat moment ook nog een relatie, oke ze  werkten allebei wel maar ik had ook mijn eigenbedrijf en baan.

 

Als ik het alleen moest redden, dan moest hun dat al helemaal, hun hadden immers geen eigenbedrijf of werk als mantelzorger.

 

De gemeente kan makkelijk praten, familie die dichterbij wonen verplichten als mantelzorger op te dragen als men zelf het huishouden niet vol kan houden. Maar houden geen rekening met mijn beperkingen zolang ik maar niet klaag over mijn eigen huishouding, ik klaag eigenlijk nooit, zelfs niet als ik op mijn tenen moet lopen om zelf alles rond te kunnen krijgen.

 

Maar na 4 jaar taxi te hebben gereden heb ik voor mezelf moeten kiezen en doen besluiten te stoppen met dit werk, ik heb 4 jaar lang paracetamol gebruikt om mijn erge hoofdpijn te kunnen overleven, en te doen wat mij door het UWV verplicht werd.

 

De dagen dat zelfs de paracetamol niet meer werkte en ik met enorme hoofdpijn en duizeligheid achter het stuur zat, tijdens een taxirit besefte ik mij dat ik slingerend de weg overging en alle verkeersborden of belettering zag draaien.

 

Opdat moment ging er een lampje branden en besefte ik dat ik met mijn leven aan het spelen was, maar niet alleen met mijn leven, maar wat dacht je van mijn passagiers en medeweggebruikers? Toen dacht ik, waar ben ik meebezig?

 

Ik ben op de eerste de beste maandagochtend naar de vestiging van het taxibedrijf in mijn woonplaats gegaan, en ik heb de taxibus neer gezet en de sleutels ingeleverd en mijn verhaal gedaan. Een voordeel had ik, mijn oude werkgever was failliet gegaan, en ik zat net aan het einde van mijn maand proeftijd.

 

Ook heb ik voor de zoveelste maal een afspraak gemaakt bij de huisarts, net als de eerste keer waren volgens haar de klachten van spanningshoofdpijn. Ik hoorde het verhaal aan en last van spanningen en of een hoge bloeddruk waren niet van toepassing, en vroeg ik de huisarts of het niet eens met mijn hersenletsel te maken kon hebben?

 

Na de vraag gesteld te hebben kreeg ik het antwoord met de vraag hersenletsel?

 

Ja ik heb door een ongeval hersenletsel, was mijn antwoord. Maar de huisarts wist nergens van, en toen heb ik aangeboden om mijn medische dossier eens op te vragen van het ziekenhuis. Natuurlijk vond de huisarts dit oké, maar hoe kan het zo zijn dat hier niet van bekend is?

 

In het verleden zijn wij ooit eens verhuist, maar was dit de reden? Ook zijn er oude huisartsen die met pensioen gegaan zijn en alles moesten overdragen aan hun vervanger, zou het daar misgegaan zijn?

 

Dus ging ik vervolgens op onderzoek waar nu die fout moest liggen, door een beetje googleen kwam ik bij onze eerste huisarts terecht, hij herkende gelukkig ons als gezin nog dus ik had een positieve hoop. Maar al snel werd duidelijk dat hij deze inhoudelijke informatie niet meer wist, of dat mijn hersenletsel bij hem bekend was en dat overgedragen was aan zijn plaatsvervanger.

 

Ik kreeg het advies om eens contact op te nemen met de plaatsvervangende huisarts, maar daar bleek het gehele dossier al te zijn vernietigt. Dus helaas ondanks alle moeite is de oorzaak niet te achterhalen.

 

Tussen alle bedrijven door om mijn dossier op te vragen ben ik ook weer voor diverse onderzoeken bij de neuroloog in het ziekenhuis geweest, de MRI scan zag er mooi uit en er leek niets aan de hand.

 

Toch verbaasde mij dit, en vroeg ik of er uit het verleden geen hersenletsel te zien was.

 

Maar volgens de neuroloog was er niets aan de hand, toch vertelde ik hem over mijn hersenletsel en hoe het dan kon dat er nu niets meer te zien is?

 

De neuroloog gaf uitleg, de beschadigingen van de hersencellen hadden zich weer hersteld. Meteen schoot bij mij de volgende vraag binnen, maar hoe kan ik dan dagelijks nog veel problemen hebben door het hersenletsel?

 

De hersencellen moest ik bij mij zien als een mooie auto, maar dan zonder motor was zijn uitleg. Je kan een mooie auto zien staan, maar als er geen motor in zit kun je er ook niets mee.

 

Ofwel het uiterlijk van mijn hersencellen zijn hersteld, maar je kunt van buiten niet zien of deze cellen ook inderdaad werken of kapot zijn en niets meer doen.

 

Door dat de neuroloog in het ziekenhuis ook officieel niets van mijn hersenletsel afwist kon hij ook weinig doen dan wachten op mijn medische dossier vanuit Utrecht, en mij aanmelden voor een neuropsychologisch onderzoek om zo enkele klachten te kunnen verklaren.

 

Tijdens het NPO had ik ook thuis mijn medische dossier vanuit Utrecht ontvangen, ook was ik in tussentijd eens gaan zoeken op het internet wat N.A.H. precies is inhoud en welke klachten erbij hoorde.

 

Er ging een hele nieuwe wereld voor mij open, ik kwam op de website van Heliomare waar een soort van handleiding voor mensen met hersenletsel te zien was.

 

Uit vele pagina’s van dat document herkende ik mezelf in, en werd mij duidelijk waarom ik vroeger al klaagde dat men mijn hoofd eens moest voelen, zo vol en zo druk was het voor mij, maar ik was te jong en ik wist zelf niet eens waar het van kwam dus hoe moest ik het als 8 jarige uitleggen?

 

Door te bladeren in het zelfde document van Heliomare kwam ik ook het volgende tegen waar ik ook enorm van schrok, ik heb nooit geweten dat mensen met N.A.H. nooit mogen werken als beroepschauffeur en ik nooit zomaar aan mijn rijbewijs mocht beginnen.

 

Mensen met N.A.H. mogen nooit als beroepschauffeur werken omdat de informatieverwerking verstoord is en dat ook een langzame reactie vermogen oplevert.

 

Ik ging voor mezelf de film eens afspelen, mijn eerste rijles; toen ik achter het stuur van de les wagen plaats nam moest ik vragen op een lijst beantwoorden zoals of ik onderbehandeling liep bij een neuroloog? Die vraag kon ik met nee beantwoorden omdat ik nooit bij een neuroloog onder behandeling ben geweest.

 

Een volgende vraag was of ik leed aan epilepsie? Ook deze vraag kon ik met nee beantwoorden, want ik en mijn ouders waren nergens van bewust.

 

De dag was aangebroken dat ik naar de neuroloog moest voor de uitslag van het NPO, natuurlijk had ik ook mijn medische dossier meegenomen vanuit Utrecht.

 

Als eerst werd het NPO besproken, en daar uit bleek dat er wel degelijk dagelijkse problemen bij mij zijn, maar omdat officieel het ziekenhuis niets van mijn hersenletsel afwist, mochten die problemen niet aan mijn N.A.H. gekoppeld worden.

 

Het zou inderdaad N.A.H. kunnen zijn, maar er zijn ook mensen die met een verstandelijke beperking worden geboren kreeg ik als antwoord, ik dacht bij mezelf ik weet wel beter!

 

Toen begon de neuroloog het dossier uit Utrecht eens open te slaan, na het lezen van de eerste bladzijde zei hij van zo, dus je hebt ook epilepsie.

 

Toen ik heel verbaast vroeg epilepsie?

 

Maar hoe dan?

 

De neuroloog liet mij de beelden op papier zien van een EEG die gemaakt was, waar duidelijk in de hersengolven een piek te zien was en daar onder de uitslag van een één of andere vorm van epilepsie die ik heb.

 

Mij werd verteld dat die vorm van epilepsie bewust zijns aanvallen zijn.

 

Toen ik dat hoorde ging er meteen bij mij één lampje branden, van kleins af aan had ik al steeds dat mijn bewust zijn weg viel. Ook tijdens het spelen stopte ik, ik was nog in het spel bezig terwijl ik zat te schaken met mijn handen.

 

Zo was ik 100% weg en kreeg ik niets mee, en op andere momenten kreeg ik alleen de dingen mee die ik zag, en iemand kon vragen of zeggen wat hij wilde maar dat kwam niet binnen.

 

Het gebeurde regelmatig en vele malen per dag dat mij iets gevraagd of gezegd werd wat ik niet mee kreeg, mijn ouders en broers waren boos op mij en ik kreeg de woorden hé dove! of waar jij toch met je gedachten bent? naar mij toe.

 

Elke week ging ik met mijn vader en de auto op pad om boodschappen te doen, onderweg werd mij met regelmaat wat gevraagd of gezegd wat ik dus gewoon miste, net als delen van de route van of naar huis.

 

Ook schoot mij te binnen dat afgelopen zomer 2016 ik bij familie aan het helpen was met thuiswerk, en ik in eens het gevoel had dat ik van een berg afgevallen was, en ik net met mijn vingertoppen de bergrand kon vasthouden.

 

Ik kon om mij heen wel zien wat er gebeurden maar geluiden of andere dingen kreeg ik niet mee, zelfs was ik in een soort van roes en afwezigheid op de automatische piloot met mijn werk bezig.

 

Toen ik 15 jaar was ben ik ooit bij het RIAGG geweest voor een onderzoek, thuis en op school was deze bewustzijn verliezen opgemerkt, uit dit zogenaamde onderzoek kwam naar voren dat ik zogenaamd PDD-NOS zou hebben.

 

Na deze uitslag vertelde ik mijn ouders het hier niet mee eens te zijn, ik kon mij wel vinden in die bewustzijn verliezen en verder niets.

 

Maar ik moest mijn mond houden en accepteren, die mensen die dat vertelden die hadden ervoor geleerd zeiden mijn ouders.

 

En volgens mijn ouders was PDD-NOS een nieuwe naam voor mijn hersenletsel.

 

Maar ik wilde er echter nooit iets van weten!

 

Ook dit verhaal heb ik voorgelegd aan mensen die verstand hebben van N.A.H., maar na de diagnose PDD-NOS is mij door deze mensen 35 keer onderuit gehaald.

 

Ook de neuroloog vertelden dat dit nooit zou kunnen, het verliezen van het bewustzijn is mijn epilepsie, en mijn N.A.H. heeft punten dat op deze stoornis lijkt.

 

Maar iemand met N.A.H. kan nooit na zijn hersenletsel zo’n diagnose krijgen.

 

Deze verhalen kwamen bij de neuroloog ook bekend voor en hij bevestigde dat dit de epilepsie is die in het dossier vanuit Utrecht vermeld staat.

 

De neuroloog en ik behandelden elk volgende blad uit mijn dossier, ook veel van deze informatie was mij al bekend, zoals moeilijk leren, slechte evenwicht en hand oog coördinatie.

 

Mijn geheugen is ook altijd al een ramp geweest, als ik voor een pak melk naar de supermarkt moest, moeste ik de hele tijd in mijn hoofd melk, melk, melk, zeggen.

 

Dit tot in de supermarkt aan toe en tot ik de melk gepakt had, maar mocht er onderweg iemand iets tegen mij zeggen dan was ik meteen kwijt wat ik ook alweer moest halen.

 

Zo ben ik ooit eens 5 keer achter elkaar bij dezelfde supermarkt geweest om boodschappen te halen.

 

Op een dag stonden s middags ineens onverwachts kennissen voor de deur, toen het rond etenstijd was vroegen mijn ouders of dat men niet wilde mee-eten?

 

Dit vond men een prima idee alleen moest er nog iets te eten gehaald worden, ik moest vervolgens van mijn ouders naar de supermarkt om eten te halen.

 

Thuis vroeg ik of er geen briefje gemaakt kon worden voor de boodschappen, maar dit vonden ze onzin ik was immer al 15 en ik moest dit makkelijk kunnen onthouden.

 

Al voor ik na de supermarkt ging werden er een stuk of 8 producten genoemd die ik moest halen, hoe ik ook onderweg steeds mijn best deed om alles proberen te onthouden lukte het blijkbaar niet.

 

Bij de supermarkt pakte ik alleen de producten die ik onthouden had, en in die tijd was er immers nog geen mobiele telefoon om te vragen of ik alles had.

 

Thuis aangekomen was men boos omdat ik niet alles had, weer kreeg ik de namen van de producten die ik miste, dit moest ik weer zien te onthouden tot bij de supermarkt, maar voor de zoveelste maal kwam ik niet thuis met alles.

 

En weer moest ik van mijn ouders terug om het laatste op te halen, ik werd boos en ik was al moe, en ik vertikte het om het laatste te gaan halen.

 

De enigste reactie die ik kreeg van mijn ouders was; wie zijn hoofd niet gebruikt, moet zijn benen gebruiken, zei mijn moeder altijd, en daar moest ik het mee doen.

 

Ik was nog steeds moe en eigenwijs, en ik vertikte het om weer naar de zelfde supermarkt te gaan, en vroeg ik waarom niet één van mijn twee broers niet kon gaan?

 

Het was mijn opdracht en ik was het vergeten, en het was dus mijn eigen schuld.

 

Ik hield mijn poot stijf en ik ging echt niet, ik was boos, moe en verdrietig, toen ging ook die kennis zich er mee bemoeien.

 

Ik dacht bij mezelf, we doen het er maar mee, als iemand iets mist? Dan is dat zijn probleem!

 

In mijn hele levensloop heb ik jaren puzzelstukjes over mijn hersenletsel verzameld, nu op mijn 35ste is deze puzzel bijna compleet.

 

Wel is nu duidelijk wat voor chaos en rot zooi het in mijn hoofd en leven is.

 

Ik heb jarenlang gewoon mee willen doen met andere van mijn leeftijd, en ik heb nooit geweten dat het niet kan.

 

Zelfs bij het krijgen van een relatie staat alles mij in de weg, dan heb je eindelijk contact met een leuke meid, maar door dat je een Wajong hebt dat geen vetpot is heb je volgens haar geen stabiele basis voor een relatie of een gezin.

 

Enzo word ik vaak afgerekend!

 

Dit regelmatig tot het negatieve toe, zodat soms het leven niet meer hoeft.

 

Ook word er te snel en vaak fout beoordeeld en veroordeeld, aan de buitenkant ziet niemand iets, dus je krijgt al snel lui als bestempeling.

 

Ook de mensen om je heen die jou met hersenletsel niet begrijpen, als je verteld dat je sneller moe bent en tussendoor moet rusten, maar ook als je over prikkels en een te drukke omgeving praat vinden hun het maar onzin.

 

Halverwege dit jaar ben ik herkeurd door het UWV in verbant met mijn Wajong, bij het UWV aangekomen vroeg ik ook maar even wat men in mijn dossier hadden staan.

 

Ook daar bleek de verkeerde informatie te staan, ik zou licht verstandelijk gehandicapt zijn en PDD-NOS hebben.

 

Toen heb ik even haar fijn mijn medische dossiers gegeven uit Utrecht en Winterswijk waar alles over mijn hersenletsel en mijn epilepsie instaat incl. de nieuwste onderzoeksuitslagen van het NPO, natuurlijk heb ik ook het document van Heliomare toegevoegd zodat men zich is kan verdiepen in N.A.H..

 

Het UWV bleek toch een beetje geschrokken van deze nieuwe informatie, en kwamen er toch achter dat men te veel van mij verlangden.

 

Nu ben ik door deze herkeuring 100% afgekeurd, aan één kant ben ik blij dat de druk qua werk van de ketel is.

 

Het UWV is bezig met de zogenaamde herkeuring van de Wajongers en de wet werken na vermogen.

 

Dat ik 100% ben afgekeurd wil niet zeggen dat ik nooit meer wil en ga werken, ik wil straks juist werken na mijn vermogen zonder dat iemand anders te veel van mij vraagt.

 

Op dit moment ben ik bezig met een revalidatie traject van Hersenz om zo meer inzicht in mijn hersenletsel te krijgen, en ook leert men hoe je met het hersenletsel om moet gaan en je grenzen leert kennen.

 

Als ik straks Hersenz heb afgerond wil ik graag weer een bedrijfje beginnen, juist omdat ik zo rekening met mezelf kan houden.

 

Uit mijn dagboek is gebleken dat ik na 2,5 uur werken moet rusten voor ik erge hoofdpijn krijg, en tussen de middag moet ik echt een uur slapen.

 

Als ik deze rust niet pak, gaan mijn evenwichtsstoornissen opspelen en loop ik als ik nog lopen kan als een bezopen iemand.

 

Omdat te voorkomen wil ik juist voor mezelf beginnen, zodat ik zelf mijn eigen tijd kan indelen zodat ik geen last van mijn hersenletsel krijg.

 

Ondanks alles wil ik toch alles uit het leven met hersenletsel halen, en juist alles willen doen wat ik aankan ook al is dit vaak niet makkelijk.

 

Regelmatig heb ik een boosheid, woede en verdriet in mij.

 

Boos en woede door het geen wat mij is aangedaan, het hersenletsel met alle gevolgen van dien.

 

Het niet kunnen vergelijken van een leven voor en na het hersenletsel, ook wil ik graag weten hoe mijn leven eruit zag zonder het letsel.

 

De dagelijkse problemen waar je het leven lang tegenaan loopt, maar ook financieel, een Wajong is geen vetpot en je moet met 75% van het minimumloon leven.

 

Dit heeft invloed op het stichten van een gezin, het krijgen van een lening of hypotheek.

 

Ook voor andere uitgave zoals een andere wasmachine of auto, krijg je niet eens een lening dus laat staan voor een hypotheek of een bedrijfskapitaal.

 

Dus ook financieel is het een puinhoop.

 

Er is mij door een ongeval zoveel aangedaan, vooral onrecht en een stuk van het normale leven is mij afgepakt.

 

Ik had graag normaal willen deelnemen aan de maatschappij zonder financieel gekort en afhankelijk te zijn.

 

Ook met de feestdagen zou ik graag eens financieel iets extra’s kunnen doen ipv een blik doperwten met wortels en een bal gehakt met kerst, na alle vaste lasten blijft er maar 10% over van mijn Wajong voor kleding, eten en verjaardagen ed.

 

Dan ben je door je hersenletsel al afgestraft en wordt je ook nog eens financieel gestraft.

 

Deze onvrede en frustratie vreet  dagelijks aan mij, ik heb dagelijks last van mijn beperkingen door mijn hersenletsel, de mensen om mij heen zien alle beperkingen niet en denken dat alles wel mee valt.

 

Maar men vergeet ook de schade geestelijk en het verdriet dat alles met zich mee neemt.

 

Toen ik 18 werd kreeg ik van het UWV de tip om eens achter het smartengeld en een schade vergoeding aan te gaan waar ik recht op heb, mijn ouders hebben de persoon die verantwoordelijk is voor mijn hersenletsel nooit aangeklaagd of verantwoordelijk gesteld.

 

Toen ik vertelde dat ik mijn schade vergoeding en smarten geld eens wilden verhalen bij de veroorzaker van alles, wilden mijn ouders geen naam geven en bleven zeggen het was een ongeval!

 

Ja nou en leuk! En ik zit mijn hele leven met de problemen!

 

Dit kan er bij mij niet in, en vind ik nog steeds dat mij onrecht is aangedaan en er recht op heb.

 

Ik heb pas geleden een letselschadeadvocaat aangeschreven met mijn verhaal, volgens deze advocaat is het na 20 jaar verjaard.

 

Maar nu pas op mijn 35ste de puzzelstukjes in elkaar vallen en duidelijk wordt wat en hoe erg mijn hersenletsel is, en ik volgens de wet na mijn schade vergoeding en smartengeld kan fluiten vind ik niet te verdragen en onmenselijk!

​

Oorzaak en gevolg:

Ongeval.
Hersenletsel.
100% afgekeurd / Wajong.
Minimum inkomen.
Geen basis voor een gezin.